امروز برگشتم تهران,اخه رفته بودم شهرستان برا دیدن اهل و عیال گرام و جهت سپری کردن شاید ایامی خوش با دوستان و اقوام که شکرلله بد نبود و بسی خوش گذشت به ما و تا توانستیم صله رحم به جا آوردیم و هر روزمان نوروز بود و نوروزمان پیروز بود و اکنونمان بهتر از دیروز بود و دیروزمان یادی برای امروز و ...
اینکه می گم اکنونمان بهتر از دیروز چون نیمه دوم بیشتر از نیمه اول بهم خوش گذشت و با یک سیزده بدر بسیااااااااااار زیبا به پایان رسید و با کوله باری از شادی و اندوه به تهران عزیمت کردم,شادی بخاطر اینکه تعطیلات خیلی خوبی داشتم و میشه گفت سالمو خوب شروع کردم وحالا چرا اندوه؟؟؟!!!به خاطر اینکه بعد بیست و شش سال قراره نقل مکان کنیم به یه شهر دیگه,اولا فک می کردم خیالی نیست و خیلی خوشحال بودم البته الانم خوشحالم ولی دیروز که داشتم می اومدم و به اینکه اخرین باره که رسماً از اونجا بر می گردم و مسافرت بعدیم باید برا یه جا دیگه بلیط بگیرم خیلی بدجور حالمو گرفت و تازه فهمیدم که دل کندن از اون محیط با تمام خاطرات خوب و بدش و آدمای خوب و بدش اونقدرام که فک می کردم راحت نیست و تازه خیلیم سخت بود آخه من تو اون خونه به دنیا اومده بودم و تمام زندگی و خاطراتمم همون جا بود.
نه سخت بود واقعاً.
امیدوارم بتونم خاطرات خوبم و نگه دارم و همیشه با یادآوریش شاد بشم و خاطرات بدم رو همون جا زیر خاکای باغچه مون دفن کنم.
سلام. امیدوارم هر جا که هستی خوب و خوش و سلامت باشی و سال نو برات سبز سبز باشه، اما من امید ندارم بلکه مطمئنم، یه روز خوب میاد.
ممنونم توام انشالله موفق باشی.امیدوارم...!
آخه نظرات تائیدی نیست چه طور رمز بذارم؟
عزیز دل آبجی خیلی سعی کردم بیام تو وبت نشد.همین الان تائیدیش می کنم تا کامنت تو بیاد.
شما امر بفرمایید قربان.
درکت میکنم. سفر همیشه اولاش غرییبه و ناراحت کننده
اما بعدش میشه عین زادگاهش. چنان بهش خو میگیری که گویی از اول با تو بوده
دل قوی دار رفیق!
خوشحالم بهارت سبز بوده